Vrijwilligers helpen vluchtelingen

Hoe voelt het om in de vuurlinie te liggen? Al zeven dagen komen de bominslagen steeds dichterbij. Huis na huis verandert in stof. Mensen slaan kapot in de scherven van schroot. De dood wacht op je. Nee. Niet zijzelf. Maar hun familie. Zij kunnen geen kant meer op. Twee van onze cursisten Inburgering komen uit Afrin. De Syrische stad ligt onder vuur van de Turken die weerstand ondervinden van een nieuwe, krachtige coalitie tussen Koerden en de soldaten van Assad. Amerika steunt de Koerden, de Russen Assad. De koude oorlog ontdooit? Het geweld houdt al zeven jaar aan en kan nog steeds verrassen. Wie vecht tegen wie, waarom en voor hoe lang? Niemand die het begrijpt. Mohammad zag ik de laatste keer vorige week. Hij maakte zich grote zorgen om zijn vrouw en twee kinderen die bij zijn broer zijn in Afrin. Waarheen nu? Vluchten kan niet meer. En de oorlog woedt voort. Mohammad rookt. Zijn ogen zijn rooddoorlopen. Hij is gespannen. Struikelt over de weinige Nederlandse woorden die h

Wist je dat de turbines voor de opwekking van elektriciteit precies op 3000 toeren draaien? Anders is de netspanning niet exact 50 hertz. De klokken gaan dan te snel of juist te langzaam draaien. In de Verenigde Staten draait het net op 60 hertz. Vandaag heb ik dat geleerd in het Industriemuseum van Oyfo in Hengelo, die vlakbij de moskee staat waar Mustafa vrijdag nog was om te bidden.  Hij lijkt het museum interessant te vinden. Mijn Syrische vriend was de afspraak voor deze zogeheten Draai en Doedag vergeten. Hij dacht dat dit volgende week zondag zou zijn. Een half uur nadat ik hem had gebeld troffen we elkaar dan toch bij de bibliotheek om van daar uit door te fietsen naar Oyfo, het voormalige industriemuseum Heim. Uitleggen waar dat is leek te moeilijk door de taalkloof tussen ons. We hadden de begane grond 'gedaan' toen zijn vader plotseling voor de deur stond van het museum. Hij was kennelijk nieuwsgierig geworden wie die man was die zijn zoon nu al enkele maa

De stelling van Thales Hem Nederlands leren. Dat is wat ik doe. Bij mooi weer zitten we samen in de zon. Soms op de begane grond of de eerste verdieping. Soms op de tweede verdieping omdat de schaduw van Eetcafé De   Buurman aan de Beursstraat de bibliotheek grotendeels in zijn schaduw plaatst. Echte Hengeloërs zijn trots op die straatnaam. Behalve Amsterdam had ook Hengelo eens een echte handelsbeurs. We bespreken artikelen uit de krant die soms lezen als propaganda. Je kunt niets vertrouwen. We maken samen zijn huiswerk zoals het schrijven van een opstel. En we bespreken Arabische woord in de Nederlandse taal. Sofa, wadi, koffie, suiker, mohair, papaja, mango, zelfs de woorden admiraal en Oranje komen uit het arabisch.  Maar ook is het de bedoeling mijn 22-jarige uit Damascus gevluchte maatje iets over zijn nieuwe woonplaats te leren. Het geschiedenis van huis Hengelo bijvoorbeeld, waarvan ook alleen maar wat grachten en een stokoude begraafplaats zijn overgebleven. Eens gebied

Onze cursisten komen uit oorlogsgebieden en zijn vaak wat gespannen omdat het geweld nog steeds in hun hoofden speelt. In Syrië is de strijd na zeven jaar zelfs weer een nieuwe fase in gegaan, zo meldde de krant gisteren. Zes partijen zijn er met elkaar in gevecht. Russen, Amerikanen, Israëliers, Turken, Iraniërs en Koerden. Een van onze leerlingen, een kleine man uit Syrië lacht altijd vriendelijk maar op zijn gezicht is duidelijk onrust af te lezen. Hij valt direct met de deur in huis. Zijn vrouw en twee kinderen van twaalf en vijftien jaar zitten vast in Afrin, een stad met 350.000 inwoners in het noorden van Syrië. Turkije is het gebied binnengevallen met tanks om de Koerden te verdrijven. Hij heeft kort daarvoor nog contact gehad met zijn vrouw die bij zijn broer en zijn moeder verblijft. Ze kunnen geen kant meer op. Niet naar het noorden, naar Turkije want daar komen de vijandelijke soldaten vandaan en niet naar het zuiden richting Aleppo want roadblocks versperren da

Het contrast kan bijna niet groter. 's Morgens geef ik Nederlands aan een oude man uit Syrië, Aziz (58), die nog een zieke, gevluchte broer heeft in Zweden en 's middags interview ik een jonge vrouw, geboren uit Syrische ouders. Zij spreekt vloeiend Nederlands met een Twentse accent en ze praat alleen maar over verre warme vakantieoorden zoals de Nederlandse Antillen, de Malediven en de Griekse eilanden.  Akadia Mourad (19) is mede-organisator van de eerste vakantiebeurs van het ROC van Twente in Hengelo. Op Instagram heeft ze een account waarop natuurlijk een reeks zelfportretten zijn te zien. Ze lijk er een filmster of fotomodel. Ze is in Nederland geboren, vertelt ze en haar ouders kwamen hier naar toe voordat de oorlog zeven jaren geleden uitbrak.  Aziz heeft een totaal andere achtergrond. Hij is pas twee jaren geleden het door oorlog verscheurde land ontvlucht. Hij was boer en kok, vertelt hij en leefde in Koerdisch gebied waar de grenzen van Syrië, Turkije en

Twintig, misschien wel dertig keer keek hij uit vanaf de berg Qasioun over de gigantische stad Damascus, zijn voormalige woonplaats. Bij zonsondergang is het uitzicht op de oudste, bewoonde stad op aarde onvergetelijk, verzekert hij me. En wolken zij er nooit. Verliefde paartjes trekken er naar toe. Mensen eten, drinken en roken er waterpijp, shisha. Arme volkswijken liggen als een halve maan om de oude stadkern, de voormalige hoofdstad van het Arabische rijk. Hoge gebouwen zijn er niet. Wel koepels, veel koepels. De markt (soek) is er vele malen groter dan de Albert Cuyp in Amsterdam. Mustafa die ik nu al enkele weken coach, is verrukt.  Hij heeft een bibliotheekboek in handen dat een Nederlandse toerist schreef vlak voordat de oorlog in Syrië begon. De schrijver is euforisch wanneer hij er rond trekt. De fantastische  Omajjaden moskee (foto), Mustafa is er geweest. Het hoofd van Johannes de Doper, naar wie ik vernoemd ben, werd (of misschien wordt) er als relikwie bewaard. Hij i

Weer zo'n fantastische dag gehad bij Itom Taal. Het vroor buiten dat het kraakte. En de cursisten kwamen ijskoud naar de Jacob Catsstraat in Hengelo toegestroomd om hun kennis van de Nederlandse taal te verbeteren. Een van onze altijd vrolijke docenten zong in de pauze zo maar het titellied van Noddy, de Engelse kinderserie over een grappig mannetje dat met zijn autootje het een na het andere bijzondere avonturen beleeft.  Drie van onze cursisten vonden het lied zo grappig dat ze het onmiddellijk opzochten op internet en afspeelden waarna het vrolijke humeur van onze collega escaleerde naar een opperbeste stemming dat de drie volwassen kerels weer aanzette tot meer lol onder elkaar. De uitbundiger sfeer bleef de hele pauze van een half uur domineren en leek iedereen mee te slepen.  Nog even het filmpje opgezocht voor al die mensen die samen met hun kinderen naar Noddy keken. De heerlijke combinatie van vrijwilligers en beroepskrachten bewijst maar weer een fantastische fo

Pas drie maanden help ik vluchtelingen die in Twente zijn neergestreken en al voor de tweede keer is er een baby geboren. Een van onze cursisten kreeg een jongetje. Deze is van een Syrische dame. Zij kreeg een teddybeer en allerlei handige spullen voor haar kindje, zoals handdoekjes. De andere baby die nu is geboren is van een Eritrese. Moeder maakt het goed, aldus een van onze vrouwelijke docenten die een berichtje van de jonge moeder ontving.  De jonge moeder zit in mijn groepje en is al een aantal weken afwezig. Ze zou een jongetje krijgen, zo wist ze al van de verloskundige. En ze zou in het ziekenhuis in Almelo gaan bevallen. Daar heeft ze bewust voor gekozen. Ik wil de lezers van dit blog een foto van de nieuwe inwoner van ons land niet onthouden. Is hij niet prachtig? 

Syrië was eens een bijzonder land. Schitterende kunstschatten uit bijvoorbeeld de Romeinse tijd, een prachtige natuur bijvoorbeeld in de lente, vredige steden en vriendelijke mensen. Soennieten, sjiieten, alevieten, druzen, christenen en zelfs joden leefden er eeuwenlang vreedzaam naast elkaar. Vrouwen in mini-rokjes kon je er aantreffen op een terras waar ook dames in een nikab uitrusten. Niemand stoorde zich aan de ander. Zo'n sfeer hadden wij met Sinterklaas in ons leslokaal.  Syriërs met verschillende achtergronden vierden samen een feestje. Nadat de pakketjes van de goedheiligman waren geopend gingen onze cursisten spontaan een dansje maken uit dankbaarheid. Op de smartphone zochten zij een passend lied op en het feest kon beginnen.

Een huid zo glad als haar huid heb ik nog nooit gezien. Haar gezicht is exact symmetrisch. Haar ogen staren me altijd strak in mijn gezicht aan. Ik bloos bijna de eerste keer en kijk snel weg. Ze is wonderschoon. Maar haar hoofdhaar heb ik nog nooit gezien. Een hoofddoek verbergt alles. Haar ogen ontwijken mij zelden. Ze vraagt aanvankelijk niets aan mij. Heeft ze een geheim of is ze gewoon een islamitische vrouw zoals er zoveel zijn? Zijdezacht spreekt ze bijna feilloos mijn Nederlandse woorden na. Haar verborgen oren absorberen mijn stemgeluid zonder schijnbaar enige moeite. Ze praat zo zacht dat alles binnen en buiten de ruimte lijkt stil te vallen. Geen auto's en brommers meer buiten op straat. Haar stem klinkt zo breekbaar dat het me aangrijpt. Ik moet er na afloop van de les steeds aan denken. Ze komt uit Syrië dat al zeven jaar met zichzelf in oorlog is. Wat hebben haar ogen gezien? Is haar huis in Damascus gebombardeerd? Zijn er tanks binnen gereden en mortieren afgeschot

Was ik maar een arabier, een soenniet om precies te zijn. Dan mag ik vier vrouwen hebben. Mustafa merkt echter 'een maartje' op. Als er één vrouw een auto en een huis heeft, moeten de andere drie dat ook krijgen. Hij zoekt naar de Nederlandse betekenis van een onverstaanbaar Arabische woord op zijn smartphone en roept dan uit: 'gerechtigheid'. Elke vrouw heeft gelijke rechten, zegt Mustafa. Ik ben nu zes weken zijn taalcoach en ik snap nog steeds geen snars van veel zaken uit zijn cultuur in Syrië. Vrouwen zijn toch jaloers op elkaar als ze niet hetzelfde krijgen, zeg ik tegen Mustafa. Maar hij schudt zijn hoofd. 'Jaloers hoeven Arabische vrouwen niet op elkaar te zijn. Als er maar gerechtigheid is', verduidelijkt hij.  Je moet dus gewoon steenrijk zijn, zeg ik tegen Mustafa. 'En als jouw bedrijf plotseling slecht draait, moet je dan van enkele vrouwen scheiden, vraag ik hem. Nee, zegt hij. De vrouwen moeten... er volgt weer een voor mij onverstaanbaar Ara