Vrijwilligers helpen vluchtelingen

Haha. Fantastisch. Johannes staat in de krant. De jonge vader uit Eritrea schittert op de foto. Ik ken hem goed van Itom Taal waar hij Nederlands leert. Soms help ik hem wat extra bij hem, of bij mij thuis. Maar wanneer ik hem app over het artikel blijkt dat hij eigenlijk niet precies te weten wat er is gebeurd. De fotograaf, ja. Dat herinnert hij zich. Maar een vrouwelijke journaliste heeft hij niet gezien. 'I am not happy with this krant, Marcel', appt hij terug.  Eigenlijk vindt hij het hele verhaal 'jammer'. Zijn 'history', zoals opgeschreven in de krant, klopt niet, zegt hij. 'It's not my real history.' Hij spreekt nog slecht Nederlands en krijgt daarom hulp van een landgenoot uit Eritrea die wel goed Nederlands spreekt, zo vertelt de krant. Maar met een artikel in Tubantia heeft Johannes niet ingestemd. Het is eigenlijk allemaal langs hem heen gegaan. Hij voelt zich afgeschilderd als een stumperd. 'I am sad about that.' En zijn

Hij is agressief en laat duidelijk weten dat hij mij niet mag. Zijn gezicht is bleek, wat zoiets betekent dat hij klaar is om te vechten. Hij probeert me uit de tent te lokken. Mijn vriend negeert hem volkomen. We zitten met zijn drieën in de rookruimte van Mediant voor geestelijke gezondheidszorg. Mustafa maakt een bekende gebaar wanneer de vijandelijke jongeman de ruimte heeft verlaten. Mustafa doet alsof hij een enorme splinter uit zijn voorhoofd trekt. "Alle Turken zijn niet goed wijs", zegt hij kalm. "Blaffende honden bijten niet", zeg ik tegen mijn Syrische vriend waarna ik uitleg wat ik daarmee bedoel. "Blaffende honden bijten niet", herhaalt hij mijn woorden. Zijn 24-ste verjaardag vierde hij deze week in zijn kamer bij Mediant. Een slinger met vlaggetjes hangt nog boven zijn bed en op het tafeltje ligt een boek dat ik hem heb gegeven. Het gaat over het oneindige heelal. Er ligt een vel papier met aantekeningen onder het boek. Mustafa leest er

Een waxinelichtje aangestoken met mijn vriend en taalmaatje in de kapel. Hij betaalde de dertig cent, hoewel hij Islamitisch is. Maria en Jezus hebben ook voor hem een grote waarde. Een houvast. Vooral nu misschien. Het gaat niet goed met hem. Geboren en getogen in de oudste stad van de wereld, gevlucht voor het oorlogsgeweld in een bootje en onlangs opnieuw alles verloren. Op weg naar Parijs bijna alles kwijtgeraakt toen de bus hem achterliet bij een vreemd tankstation.  Zwerven Zonder mobiel, laptop en geld zwierf hij dagenlang in de Franse hoofdstad. Sliep in parken en riolen. Tot hij na dagen werd opgepakt omdat hij met een schaartje bezig was op straat in het hart van de zwaar bewaakte stad. Na een dag in een cel kreeg hij een aanval van een spierziekte die onder mensen in het Midden Oosten vaker voorkomt.  Psychose Hij krijgt zware medicijnen en ziet kans via een kaartje van een tankstation zijn woonplaats te bellen en contact te krijgen via via met zijn familie. Hij heef

Blauwhelmen stonden altijd voor elkaar klaar in Libanon De chauffeur van mijn broer voor de eerste keer ontmoet. Hij was met hem in Libanon begin jaren '80. Blauwhelmen, vredestroepen. Kilometers in het donker patrouillelopen met een groepje collega´s. Uren geen woord mogen zeggen in de stilte van de nacht. Waar zit die gewapende man die je moet arresteren?  Mijn broer was commandant van een panservoertuig, een YPR. Zo'n ding op zes banden. Geschikt voor heuvelachtig terrein, zoals we dat in ons land niet kennen. Aan de ene kant liggen soldaten van Israel met  Christelijke troepen  en aan de andere kant Palestijnen, de PLO van Arafat. Ze voelden zich soms een schietschijf. Was het slechts treiterij of toch serieus? De uitkijkpost hebben ze in elk geval verlaten, zo vertelt de oud-chauffeur op Veteranendag 2018. Hij heeft geen werk en mist de teamgeest van het leger in onze samenleving. "We waren er altijd voor elkaar." Een collega liep er een trauma op en is a