Doorgaan naar hoofdcontent

Wist je dat de turbines voor de opwekking van elektriciteit precies op 3000 toeren draaien? Anders is de netspanning niet exact 50 hertz. De klokken gaan dan te snel of juist te langzaam draaien. In de Verenigde Staten draait het net op 60 hertz. Vandaag heb ik dat geleerd in het Industriemuseum van Oyfo in Hengelo, die vlakbij de moskee staat waar Mustafa vrijdag nog was om te bidden. 

Hij lijkt het museum interessant te vinden. Mijn Syrische vriend was de afspraak voor deze zogeheten Draai en Doedag vergeten. Hij dacht dat dit volgende week zondag zou zijn.






Een half uur nadat ik hem had gebeld troffen we elkaar dan toch bij de bibliotheek om van daar uit door te fietsen naar Oyfo, het voormalige industriemuseum Heim. Uitleggen waar dat is leek te moeilijk door de taalkloof tussen ons. We hadden de begane grond 'gedaan' toen zijn vader plotseling voor de deur stond van het museum. Hij was kennelijk nieuwsgierig geworden wie die man was die zijn zoon nu al enkele maanden elke week opzoekt en begeleidt met de Nederlandse taal. Nu niet in de bibliotheek waar het Taalpunt Menthol van Wijkracht zetelt, maar in een museum. Is dat eigenlijk wel vertrouwd? 

En een half uur nadat we met zijn drieën de eerste verdieping hadden verkend verschijnt nog een familielid van Mustafa voor mij. Het is Ahmed, een jongere broer van Mustafa. Hij spreekt ook al redelijk Nederlands en is nieuwsgierig naar de vraag hoe soldaten met radar, made in Hengelo, vliegtuigen opsporen en hoe Urenco het gevaarlijke uranium opwerkt. Het is gezellig met zijn vieren. We spelen een spelletje met computers tegen elkaar. Voor mij zit de dag er echter na ruim twee uren museum bezoek er op en ik neem afscheid van het drietal. Zeker tot een volgende keer. De communicatie is lastig. Maar er is hoop.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Pas herenigd na drie afwijzingen Vaak hoor je van vluchtelingen de meest gruwelijke verhalen. Positief nieuws is schaars. Maar soms gebeurt  iets bijzonders. Zoals met Johannes die op het moment dat ik dit schrijf terug is in Afrika.  Voor de eerste keer in meer dan vier jaren tijd ziet hij eindelijk zijn vrouw en kind terug. Drie keren zijn verzoeken afgewezen  om te mogen herenigen . Johannes leed daar zichtbaar zwaar onder. Onlangs kreeg hij dan toch toestemming voor een hereniging met zijn gezin. Hij ziet zijn vrouw terug in Addis Abbeba, de hoofdstad van Ethiopië. Hun geboortegrond ligt echter in Eritrea. Maar dat land is onbereikbaar voor hen geworden. Veel mensen vluchten omdat een dictator de baas is.  Johannes droom komt binnenkort uit. De streng gelovige christenen trouwt binnen enkele dagen met zijn vrouw. Daarna komt hij terug naar Nederland en zal het nog even duren voordat zijn vrouw en kind de reis naar de lage landen ondernemen. Andere curs...
Schoten bij arrestatie voor politiebureau Een schietpartij van dichtbij meegemaakt. Nota bene voor het politiebureau in onze stad. We deden boodschappen en hoorden, eenmaal buiten op de fiets, vier of vijf knallen vlak achter elkaar. ´Zal wel vuurwerk zijn´, dacht ik. Maar aan de houding van mensen op straat leidde ik direct af dat er iets bijzonders aan de hand moest zijn. Mensen stonden verstijfd naar de ingang van het politiebureau te kijken. Vier agenten zaten inmiddels bovenop een persoon die liggend op de grond geen kant meer op kon. In de verte hoorde ik een sirene van een politiewagen maar het gevaar was al geweken.  Een week later hoorde ik wie de arrestant was. Het was een oud vriendje van mij. Iemand die ik redelijk goed ken. Voor velen de dorpsgek. Zijn vader was vroeg overleden en toen hij een jaar of 16 was vond zijn moeder hem oud genoeg om op eigen benen te kunnen staan. Dat was waarschijnlijk ook de laatste keer dat hij zijn moeder wilde zien.  Zwartwe...
Haha. Fantastisch. Johannes staat in de krant. De jonge vader uit Eritrea schittert op de foto. Ik ken hem goed van Itom Taal waar hij Nederlands leert. Soms help ik hem wat extra bij hem, of bij mij thuis. Maar wanneer ik hem app over het artikel blijkt dat hij eigenlijk niet precies te weten wat er is gebeurd. De fotograaf, ja. Dat herinnert hij zich. Maar een vrouwelijke journaliste heeft hij niet gezien. 'I am not happy with this krant, Marcel', appt hij terug.  Eigenlijk vindt hij het hele verhaal 'jammer'. Zijn 'history', zoals opgeschreven in de krant, klopt niet, zegt hij. 'It's not my real history.' Hij spreekt nog slecht Nederlands en krijgt daarom hulp van een landgenoot uit Eritrea die wel goed Nederlands spreekt, zo vertelt de krant. Maar met een artikel in Tubantia heeft Johannes niet ingestemd. Het is eigenlijk allemaal langs hem heen gegaan. Hij voelt zich afgeschilderd als een stumperd. 'I am sad about that.' En zijn ...