Doorgaan naar hoofdcontent
Syrië was eens een bijzonder land. Schitterende kunstschatten uit bijvoorbeeld de Romeinse tijd, een prachtige natuur bijvoorbeeld in de lente, vredige steden en vriendelijke mensen. Soennieten, sjiieten, alevieten, druzen, christenen en zelfs joden leefden er eeuwenlang vreedzaam naast elkaar. Vrouwen in mini-rokjes kon je er aantreffen op een terras waar ook dames in een nikab uitrusten. Niemand stoorde zich aan de ander. Zo'n sfeer hadden wij met Sinterklaas in ons leslokaal. 




Syriërs met verschillende achtergronden vierden samen een feestje. Nadat de pakketjes van de goedheiligman waren geopend gingen onze cursisten spontaan een dansje maken uit dankbaarheid. Op de smartphone zochten zij een passend lied op en het feest kon beginnen.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Vluchteling droomt van paardrijden  Paardrijden, heel veel paardrijden. Dat deed mijn vriend Ahmed maar al te graag. Zijn ogen glimmen. "Paardrijden is heel goed voor jou", zegt hij. Ahmed groeide op in de oudste stad op aarde die nog steeds wordt bewoond, Damascus, de hoofdstad van Syrië, waar miljoenen mensen samengepakt woonden. En dan reed hij er paard? Een vluchteling van amper 24 jaar oud, die in weelde en rijkdom opgroeide? Het leven is soms niet te vatten.  Hoe kan hij zo diep zijn gezakt dat hij op zijn vlucht, in een open bootje 's nachts in de stromende regen alles achter moest laten en eenmaal wonend in Nederlands opnieuw alles verloor, zijn laptop, zijn geld en zijn mobieltje? Waarom zit hij nu in een psychiatrisch ziekenhuis? Schijnbaar gaat het nu toch goed met hem. De dokter bouwt de medicatie af en Ahmed sport steeds vaker. Hij sterkt weer wat aan nadat hij zo'n drie maanden geleden in een psychose raakte. Hij werd sterk vermagerd door zijn ouders
Pas herenigd na drie afwijzingen Vaak hoor je van vluchtelingen de meest gruwelijke verhalen. Positief nieuws is schaars. Maar soms gebeurt  iets bijzonders. Zoals met Johannes die op het moment dat ik dit schrijf terug is in Afrika.  Voor de eerste keer in meer dan vier jaren tijd ziet hij eindelijk zijn vrouw en kind terug. Drie keren zijn verzoeken afgewezen  om te mogen herenigen . Johannes leed daar zichtbaar zwaar onder. Onlangs kreeg hij dan toch toestemming voor een hereniging met zijn gezin. Hij ziet zijn vrouw terug in Addis Abbeba, de hoofdstad van Ethiopië. Hun geboortegrond ligt echter in Eritrea. Maar dat land is onbereikbaar voor hen geworden. Veel mensen vluchten omdat een dictator de baas is.  Johannes droom komt binnenkort uit. De streng gelovige christenen trouwt binnen enkele dagen met zijn vrouw. Daarna komt hij terug naar Nederland en zal het nog even duren voordat zijn vrouw en kind de reis naar de lage landen ondernemen. Andere cursisten van onze scho
Schoten bij arrestatie voor politiebureau Een schietpartij van dichtbij meegemaakt. Nota bene voor het politiebureau in onze stad. We deden boodschappen en hoorden, eenmaal buiten op de fiets, vier of vijf knallen vlak achter elkaar. ´Zal wel vuurwerk zijn´, dacht ik. Maar aan de houding van mensen op straat leidde ik direct af dat er iets bijzonders aan de hand moest zijn. Mensen stonden verstijfd naar de ingang van het politiebureau te kijken. Vier agenten zaten inmiddels bovenop een persoon die liggend op de grond geen kant meer op kon. In de verte hoorde ik een sirene van een politiewagen maar het gevaar was al geweken.  Een week later hoorde ik wie de arrestant was. Het was een oud vriendje van mij. Iemand die ik redelijk goed ken. Voor velen de dorpsgek. Zijn vader was vroeg overleden en toen hij een jaar of 16 was vond zijn moeder hem oud genoeg om op eigen benen te kunnen staan. Dat was waarschijnlijk ook de laatste keer dat hij zijn moeder wilde zien.  Zwartwerk Hij i