Vrijwilligers helpen vluchtelingen

Vluchteling droomt van paardrijden  Paardrijden, heel veel paardrijden. Dat deed mijn vriend Ahmed maar al te graag. Zijn ogen glimmen. "Paardrijden is heel goed voor jou", zegt hij. Ahmed groeide op in de oudste stad op aarde die nog steeds wordt bewoond, Damascus, de hoofdstad van Syrië, waar miljoenen mensen samengepakt woonden. En dan reed hij er paard? Een vluchteling van amper 24 jaar oud, die in weelde en rijkdom opgroeide? Het leven is soms niet te vatten.  Hoe kan hij zo diep zijn gezakt dat hij op zijn vlucht, in een open bootje 's nachts in de stromende regen alles achter moest laten en eenmaal wonend in Nederlands opnieuw alles verloor, zijn laptop, zijn geld en zijn mobieltje? Waarom zit hij nu in een psychiatrisch ziekenhuis? Schijnbaar gaat het nu toch goed met hem. De dokter bouwt de medicatie af en Ahmed sport steeds vaker. Hij sterkt weer wat aan nadat hij zo'n drie maanden geleden in een psychose raakte. Hij werd sterk vermagerd door zijn ouders...

Zusje twee jaren niet gezien Zijn Nederlands is nog steeds slecht. Engels is zijn moedertaal. Afrikaans zijn tweede taal. Bryan heeft zijn cursus fotograferen hier net afgerond na een zwaar auto-ongeluk. Hij wil zich specialiseren in portretfotografie of landschapsfotografie. Hij weet het nog niet precies. Hij moet in elk geval geld gaan verdienen. Maar dat is moeilijk. Zijn zusje van tien jaar wil hij gaan zien. Hij heeft geen geld om naar Zuid-Afrika te vliegen waar hij is geboren in het onveilige Kaapstad. Twee jaren mist hij zijn zusje al. Hartzeer, dat heeft hij, vertelde hij me toen ik hem op straat tegenkwam. Een prachtig Afrikaans woord dat zoveel zegt. Het is zo moeilijk daar mee om te gaan. Hij heeft er last van, heimwee. Hartzeer, het bekende Afrikaanse woord dat iedere Nederland direct verstaat. Hij is arm. Hij huurt een kamertje, heeft weinig vrienden hier en zijn Nederlands? Dat is ondanks de Nederlandse lessen nog steeds niet zo best. Maar hij is veel optimistische...