Vrijwilligers helpen vluchtelingen

Vluchteling droomt van paardrijden 

Paardrijden, heel veel paardrijden. Dat deed mijn vriend Ahmed maar al te graag. Zijn ogen glimmen. "Paardrijden is heel goed voor jou", zegt hij. Ahmed groeide op in de oudste stad op aarde die nog steeds wordt bewoond, Damascus, de hoofdstad van Syrië, waar miljoenen mensen samengepakt woonden. En dan reed hij er paard? Een vluchteling van amper 24 jaar oud, die in weelde en rijkdom opgroeide? Het leven is soms niet te vatten. 

Hoe kan hij zo diep zijn gezakt dat hij op zijn vlucht, in een open bootje 's nachts in de stromende regen alles achter moest laten en eenmaal wonend in Nederlands opnieuw alles verloor, zijn laptop, zijn geld en zijn mobieltje? Waarom zit hij nu in een psychiatrisch ziekenhuis? Schijnbaar gaat het nu toch goed met hem. De dokter bouwt de medicatie af en Ahmed sport steeds vaker. Hij sterkt weer wat aan nadat hij zo'n drie maanden geleden in een psychose raakte. Hij werd sterk vermagerd door zijn ouders na d…

Zusje twee jaren niet gezien
Zijn Nederlands is nog steeds slecht. Engels is zijn moedertaal. Afrikaans zijn tweede taal. Bryan heeft zijn cursus fotograferen hier net afgerond na een zwaar auto-ongeluk. Hij wil zich specialiseren in portretfotografie of landschapsfotografie. Hij weet het nog niet precies. Hij moet in elk geval geld gaan verdienen. Maar dat is moeilijk. Zijn zusje van tien jaar wil hij gaan zien. Hij heeft geen geld om naar Zuid-Afrika te vliegen waar hij is geboren in het onveilige Kaapstad.

Twee jaren mist hij zijn zusje al. Hartzeer, dat heeft hij, vertelde hij me toen ik hem op straat tegenkwam. Een prachtig Afrikaans woord dat zoveel zegt. Het is zo moeilijk daar mee om te gaan. Hij heeft er last van, heimwee. Hartzeer, het bekende Afrikaanse woord dat iedere Nederland direct verstaat. Hij is arm. Hij huurt een kamertje, heeft weinig vrienden hier en zijn Nederlands? Dat is ondanks de Nederlandse lessen nog steeds niet zo best. Maar hij is veel optimistischer dan d…

Haha. Fantastisch. Johannes staat in de krant. De jonge vader uit Eritrea schittert op de foto. Ik ken hem goed van Itom Taal waar hij Nederlands leert. Soms help ik hem wat extra bij hem, of bij mij thuis. Maar wanneer ik hem app over het artikel blijkt dat hij eigenlijk niet precies te weten wat er is gebeurd. De fotograaf, ja. Dat herinnert hij zich. Maar een vrouwelijke journaliste heeft hij niet gezien. 'I am not happy with this krant, Marcel', appt hij terug. 




Eigenlijk vindt hij het hele verhaal 'jammer'. Zijn 'history', zoals opgeschreven in de krant, klopt niet, zegt hij. 'It's not my real history.' Hij spreekt nog slecht Nederlands en krijgt daarom hulp van een landgenoot uit Eritrea die wel goed Nederlands spreekt, zo vertelt de krant. Maar met een artikel in Tubantia heeft Johannes niet ingestemd. Het is eigenlijk allemaal langs hem heen gegaan. Hij voelt zich afgeschilderd als een stumperd. 'I am sad about that.' En zijn landgeno…

Hij is agressief en laat duidelijk weten dat hij mij niet mag. Zijn gezicht is bleek, wat zoiets betekent dat hij klaar is om te vechten. Hij probeert me uit de tent te lokken. Mijn vriend negeert hem volkomen. We zitten met zijn drieën in de rookruimte van Mediant voor geestelijke gezondheidszorg.

Mustafa maakt een bekende gebaar wanneer de vijandelijke jongeman de ruimte heeft verlaten. Mustafa doet alsof hij een enorme splinter uit zijn voorhoofd trekt. "Alle Turken zijn niet goed wijs", zegt hij kalm. "Blaffende honden bijten niet", zeg ik tegen mijn Syrische vriend waarna ik uitleg wat ik daarmee bedoel. "Blaffende honden bijten niet", herhaalt hij mijn woorden.

Zijn 24-ste verjaardag vierde hij deze week in zijn kamer bij Mediant. Een slinger met vlaggetjes hangt nog boven zijn bed en op het tafeltje ligt een boek dat ik hem heb gegeven. Het gaat over het oneindige heelal. Er ligt een vel papier met aantekeningen onder het boek. Mustafa leest er fanat…

Een waxinelichtje aangestoken met mijn vriend en taalmaatje in de kapel. Hij betaalde de dertig cent, hoewel hij Islamitisch is. Maria en Jezus hebben ook voor hem een grote waarde. Een houvast. Vooral nu misschien. Het gaat niet goed met hem. Geboren en getogen in de oudste stad van de wereld, gevlucht voor het oorlogsgeweld in een bootje en onlangs opnieuw alles verloren. Op weg naar Parijs bijna alles kwijtgeraakt toen de bus hem achterliet bij een vreemd tankstation. 

ZwervenZonder mobiel, laptop en geld zwierf hij dagenlang in de Franse hoofdstad. Sliep in parken en riolen. Tot hij na dagen werd opgepakt omdat hij met een schaartje bezig was op straat in het hart van de zwaar bewaakte stad. Na een dag in een cel kreeg hij een aanval van een spierziekte die onder mensen in het Midden Oosten vaker voorkomt. 

PsychoseHij krijgt zware medicijnen en ziet kans via een kaartje van een tankstation zijn woonplaats te bellen en contact te krijgen via via met zijn familie. Hij heeft het gevoe…

Blauwhelmen stonden altijd voor elkaar klaar in Libanon

De chauffeur van mijn broer voor de eerste keer ontmoet. Hij was met hem in Libanon begin jaren '80. Blauwhelmen, vredestroepen. Kilometers in het donker patrouillelopen met een groepje collega´s. Uren geen woord mogen zeggen in de stilte van de nacht. Waar zit die gewapende man die je moet arresteren? 

Mijn broer was commandant van een panservoertuig, een YPR. Zo'n ding op zes banden. Geschikt voor heuvelachtig terrein, zoals we dat in ons land niet kennen. Aan de ene kant liggen soldaten van Israel met Christelijke troepen en aan de andere kant Palestijnen, de PLO van Arafat. Ze voelden zich soms een schietschijf. Was het slechts treiterij of toch serieus? De uitkijkpost hebben ze in elk geval verlaten, zo vertelt de oud-chauffeur op Veteranendag 2018. Hij heeft geen werk en mist de teamgeest van het leger in onze samenleving. "We waren er altijd voor elkaar." Een collega liep er een trauma op en is al jaren in …