Was ik maar een arabier, een soenniet om precies te zijn. Dan mag ik vier vrouwen hebben. Mustafa merkt echter 'een maartje' op. Als er één vrouw een auto en een huis heeft, moeten de andere drie dat ook krijgen. Hij zoekt naar de Nederlandse betekenis van een onverstaanbaar Arabische woord op zijn smartphone en roept dan uit: 'gerechtigheid'. Elke vrouw heeft gelijke rechten, zegt Mustafa. Ik ben nu zes weken zijn taalcoach en ik snap nog steeds geen snars van veel zaken uit zijn cultuur in Syrië.
Vrouwen zijn toch jaloers op elkaar als ze niet hetzelfde krijgen, zeg ik tegen Mustafa. Maar hij schudt zijn hoofd. 'Jaloers hoeven Arabische vrouwen niet op elkaar te zijn. Als er maar gerechtigheid is', verduidelijkt hij. Je moet dus gewoon steenrijk zijn, zeg ik tegen Mustafa. 'En als jouw bedrijf plotseling slecht draait, moet je dan van enkele vrouwen scheiden, vraag ik hem. Nee, zegt hij. De vrouwen moeten... er volgt weer een voor mij onverstaanbaar Arabisch woord en hij zoekt op zijn smartphone. Hij laat me het schermpje zien waarop in Romeinse letters het woord Geduld leesbaar is. 'De vrouwen moeten geduld hebben' en een lach verschijnt weer op zijn gezicht.
Mustafa komt uit Damascus dat een gewone westerse stad had kunnen zijn, waar sjiieten, alevieten, druzen en christenen gewoon naast elkaar woonden zonder dat ze soms van elkaar wisten welke achtergrond en welk geloof ze precies hadden. 'Zelfs joden woonden in onze stad', verzekert Mustafa mij. Hij vluchtte twee jaren geleden met een boot van Turkije naar Griekenland. Na vijf, zes uur in het donker en de regen werden zij opgepikt door een groot schip die hen na twee uren varen aan vaste wal zette.
Zijn broer ging hem voor. Hij ging met een schip met 500 passagiers van Libië naar Italië. Toen de kapitein van een schip de vluchtelingen in de gaten kreeg, stuurde de Italiaanse kustwacht verkenners via een helikopter of een vliegtuig, Mustafa weet het niet meer precies. Later volgden kleine schepen met onder meer warme jassen. Bij het uitdelen van de jassen ging het mis. De boot kapseisde en zonk. Meer dan 350 opvarenden verdronken. De broer van Mustafa kon het nog allemaal navertellen.
Vrouwen zijn toch jaloers op elkaar als ze niet hetzelfde krijgen, zeg ik tegen Mustafa. Maar hij schudt zijn hoofd. 'Jaloers hoeven Arabische vrouwen niet op elkaar te zijn. Als er maar gerechtigheid is', verduidelijkt hij. Je moet dus gewoon steenrijk zijn, zeg ik tegen Mustafa. 'En als jouw bedrijf plotseling slecht draait, moet je dan van enkele vrouwen scheiden, vraag ik hem. Nee, zegt hij. De vrouwen moeten... er volgt weer een voor mij onverstaanbaar Arabisch woord en hij zoekt op zijn smartphone. Hij laat me het schermpje zien waarop in Romeinse letters het woord Geduld leesbaar is. 'De vrouwen moeten geduld hebben' en een lach verschijnt weer op zijn gezicht.
Mustafa komt uit Damascus dat een gewone westerse stad had kunnen zijn, waar sjiieten, alevieten, druzen en christenen gewoon naast elkaar woonden zonder dat ze soms van elkaar wisten welke achtergrond en welk geloof ze precies hadden. 'Zelfs joden woonden in onze stad', verzekert Mustafa mij. Hij vluchtte twee jaren geleden met een boot van Turkije naar Griekenland. Na vijf, zes uur in het donker en de regen werden zij opgepikt door een groot schip die hen na twee uren varen aan vaste wal zette.
Zijn broer ging hem voor. Hij ging met een schip met 500 passagiers van Libië naar Italië. Toen de kapitein van een schip de vluchtelingen in de gaten kreeg, stuurde de Italiaanse kustwacht verkenners via een helikopter of een vliegtuig, Mustafa weet het niet meer precies. Later volgden kleine schepen met onder meer warme jassen. Bij het uitdelen van de jassen ging het mis. De boot kapseisde en zonk. Meer dan 350 opvarenden verdronken. De broer van Mustafa kon het nog allemaal navertellen.
Reacties
Een reactie posten