Een huid zo glad als haar huid heb ik nog nooit gezien. Haar gezicht is exact symmetrisch. Haar ogen staren me altijd strak in mijn gezicht aan. Ik bloos bijna de eerste keer en kijk snel weg. Ze is wonderschoon. Maar haar hoofdhaar heb ik nog nooit gezien. Een hoofddoek verbergt alles. Haar ogen ontwijken mij zelden. Ze vraagt aanvankelijk niets aan mij. Heeft ze een geheim of is ze gewoon een islamitische vrouw zoals er zoveel zijn? Zijdezacht spreekt ze bijna feilloos mijn Nederlandse woorden na. Haar verborgen oren absorberen mijn stemgeluid zonder schijnbaar enige moeite. Ze praat zo zacht dat alles binnen en buiten de ruimte lijkt stil te vallen. Geen auto's en brommers meer buiten op straat. Haar stem klinkt zo breekbaar dat het me aangrijpt. Ik moet er na afloop van de les steeds aan denken. Ze komt uit Syrië dat al zeven jaar met zichzelf in oorlog is. Wat hebben haar ogen gezien? Is haar huis in Damascus gebombardeerd? Zijn er tanks binnen gereden en mortieren afgeschoten? Hebben sluipschutters van de regering rebellen uit omringende landen gedood? Denken ze dat er een andere tijd komt? 

Ze leert pijlsnel. Alleen de 'ui' spreekt ze regelmatig als uit als 'au'. Huis wordt house, zoals de Engelsen hun woningen noemen. Ik blijf de uitspraak ook de week daarna in de lessen Nederlands herhalen. Op deze dinsdagochtend lukt het haar de ui goed uit te spreken. Ik geef haar het bekende teken met mijn duim omhoog. Ze lacht voor de eerste keer naar me. Het voelt alsof ik zojuist de hoofdprijs in de loterij heb gewonnen.