Onze cursisten komen uit oorlogsgebieden en zijn vaak wat gespannen omdat het geweld nog steeds in hun hoofden speelt. In Syrië is de strijd na zeven jaar zelfs weer een nieuwe fase in gegaan, zo meldde de krant gisteren. Zes partijen zijn er met elkaar in gevecht. Russen, Amerikanen, Israëliers, Turken, Iraniërs en Koerden.

Een van onze leerlingen, een kleine man uit Syrië lacht altijd vriendelijk maar op zijn gezicht is duidelijk onrust af te lezen. Hij valt direct met de deur in huis. Zijn vrouw en twee kinderen van twaalf en vijftien jaar zitten vast in Afrin, een stad met 350.000 inwoners in het noorden van Syrië.

Turkije is het gebied binnengevallen met tanks om de Koerden te verdrijven. Hij heeft kort daarvoor nog contact gehad met zijn vrouw die bij zijn broer en zijn moeder verblijft. Ze kunnen geen kant meer op. Niet naar het noorden, naar Turkije want daar komen de vijandelijke soldaten vandaan en niet naar het zuiden richting Aleppo want roadblocks versperren daar de doorgang. Hij is er kapot van. Hij is radeloos. Van Nederlands leren komt niet veel meer terecht. De man is met zijn gedachten bij zijn familie, 4000 km verderop.