Blauwhelmen stonden altijd voor elkaar klaar in Libanon

De chauffeur van mijn broer voor de eerste keer ontmoet. Hij was met hem in Libanon begin jaren '80. Blauwhelmen, vredestroepen. Kilometers in het donker patrouillelopen met een groepje collega´s. Uren geen woord mogen zeggen in de stilte van de nacht. Waar zit die gewapende man die je moet arresteren? 

Mijn broer was commandant van een panservoertuig, een YPR. Zo'n ding op zes banden. Geschikt voor heuvelachtig terrein, zoals we dat in ons land niet kennen. Aan de ene kant liggen soldaten van Israel met Christelijke troepen en aan de andere kant Palestijnen, de PLO van Arafat. Ze voelden zich soms een schietschijf. Was het slechts treiterij of toch serieus? De uitkijkpost hebben ze in elk geval verlaten, zo vertelt de oud-chauffeur op Veteranendag 2018. Hij heeft geen werk en mist de teamgeest van het leger in onze samenleving. "We waren er altijd voor elkaar." Een collega liep er een trauma op en is al jaren in behandeling. 

Mijn broer kwam ruim 20 jaar om op oefening in Noorwegen. Vrachtwagen gleed het ravijn in. Nee, ze reden niet in colonne. Defensie wast haar handen in onschuld, zo leerde de zitting van de militaire rechtbank in Arnhem. De chauffeur van de vrachtwagen waarin ze zaten, die had beter moeten opletten. Gevolg: twee doden, vier zwaar gewonden. De man, 23 jaar, was eigen ook slachtoffer. Hij had net enkele maanden daarvoor nog zijn vriendin verloren bij een auto-ongeluk.