Vluchteling droomt van paardrijden 

Paardrijden, heel veel paardrijden. Dat deed mijn vriend Ahmed maar al te graag. Zijn ogen glimmen. "Paardrijden is heel goed voor jou", zegt hij. Ahmed groeide op in de oudste stad op aarde die nog steeds wordt bewoond, Damascus, de hoofdstad van Syrië, waar miljoenen mensen samengepakt woonden. En dan reed hij er paard? Een vluchteling van amper 24 jaar oud, die in weelde en rijkdom opgroeide? Het leven is soms niet te vatten. 

Hoe kan hij zo diep zijn gezakt dat hij op zijn vlucht, in een open bootje 's nachts in de stromende regen alles achter moest laten en eenmaal wonend in Nederlands opnieuw alles verloor, zijn laptop, zijn geld en zijn mobieltje? Waarom zit hij nu in een psychiatrisch ziekenhuis? Schijnbaar gaat het nu toch goed met hem. De dokter bouwt de medicatie af en Ahmed sport steeds vaker. Hij sterkt weer wat aan nadat hij zo'n drie maanden geleden in een psychose raakte. Hij werd sterk vermagerd door zijn ouders na drie dagen zoeken gevonden in een ziekenhuis in Parijs. Maar stoppen met roken is nog steeds een brug te ver. Te moeilijk nog. Maar hij weet, het is slecht voor je gezondheid. 

Op zijn bureau in zijn kamer ligt een boekje met de theorie voor het rijexamen. Ahmed wil volgende maand zijn theorie-examen halen en daarna op voor de praktijk. Wat zijn ruiterpaden, vraagt hij mij. Waarna ik uitleg dat in Twente veel mensen paarden houden en er mee door de bossen rijden. Zo komen we op het feit dat Ahmed zelf veel paard heeft gereden.

Autorijden is ook geen probleem voor hem. In Syrië haalde hij zijn rijbewijs ook al. Alleen is dat bewijs in Nederland niet geldig. Misschien dat hij geld kan verdienen met pakketjes rond brengen. Want hij wil studeren. HBO bouwkunde. Ahmed is slim, kent veel talen en weet bijna alles van wis-, natuur- en scheikunde. Zijn toekomstdroom is architect worden. Een droom die alleen in Nederland kan uitkomen, maar in Syrië keihard nodig zal zijn. De schade in het land moet onvoorstelbaar zijn door de oorlog.