Verschrikkelijk geschrokken ben ik. Het gaat slecht met mijn taalmaatje. Hij ligt op de bank onder een dekbed in de woonkamer bij zijn ouders. Twee weken nadat Mustafa (23) een aanval kreeg op vakantie in Parijs en in het ziekenhuis belandde oogt hij nog steeds uitgeput. Hij is suf en valt steeds in slaap. Praten valt hem zwaar. Zijn ouders en zijn twee zusjes zijn flink aangeslagen maar desondanks toch opgelucht dat hij terug is, dank zij Allah.

Mustafa is dom geweest. Hij vertrok zonder een bericht achter te laten. In Zwolle verloor hij al een mobieltje. Hij ontmoette twee andere Arabisch sprekende mannen en ze besloten samen met de bus naar Parijs te rijden. Tijdens een plaspauze reed de bus zonder hem verder. Zijn tas met geld, laptop en kleren zijn weg. Mustafa besloot achter de bus aan te reizen maar hij verdwaalde in Parijs en niemand spreekt er Engels.
 
Mustafa had toevallig nog een kaartje bij zich van een tankstationhouder en belde hem met de vraag zijn broer te benaderen. Die zou hem geld kunnen sturen. Maar dat lukte niet. Hongerig en slapend in parken en op straat sukkelde Mustafa dagenlang door Parijs tot agenten ontdekten op 9/11 dat hij een schaar bij zich had. Hardhandig met de handen geboeid op de rug werd hij opgepakt en meer dan een dag lang opgesloten.
 
Tot overmaat van ellende kreeg hij ook nog een zware aanval waarbij zijn spieren verkrampen. In het ziekenhuis kreeg Mustafa zware medicijnen waardoor hij buiten westen raakte. In plaats van de familie te bellen, deden politie en ziekenhuismedewerkers niets om de familie in te lichten over de toestand en de verblijfplaats van Mustafa.
 
De familie had al dagen niets meer van hun geliefde gehoord en deden aangifte bij de politie in hun woonplaats Hengelo. Het bericht kwam in de krant en op internet. De garagehouder las dat en herinnerde zich dat Mustafa hem enkele dagen eerder belde vanuit Parijs. Hij besloot de politie te bellen en de politie informeerde de familie hierover en die besloot met vier mensen te gaan zoeken in Parijs. Ze zochten drie dagen lang vrijwel non-stop. Ze zochten in parken en ziekenhuizen. Pamfletten in de Franse taal verspreidden zij overal, totdat ze aan de balie van een ziekenhuis hoorden dat Mustafa daar zou liggen.
 
De familie herenigde zich snel maar Mustafa kon nog niet reizen. Hij was wel tien kilo afgevallen en kon nog niet mee terug naar Nederland. Pas dagen later mocht hij het ziekenhuis verlaten. De familie is verdrietig en teleurgesteld. Mustafa heeft dagen in Parijs rond gezworven zonder hulp te hebben gekregen. Hij heeft er zelfs ruzie gehad met drie vier jongens en daarbij klappen opgelopen. Vier weken nadat hij als vermist is opgegeven zie ik een magere, totaal vermoeide jongeman voor me die Engels tegen me spreekt omdat hij even denkt dat hij weer in Parijs is en tegen een vreemde spreekt.